Dit boek heb ik in een ruk uitgelezen, ik kon niet stoppen met lezen. Ik vind het heel mooi hoe zoiets vreselijks is verwoord in een boek. Bijzonder is dat er meerdere mensen aan het woord komen. Zowel de vader, moeder, zus, familieleden, rouwdeskundigen en vrienden.

Erg bijzonder is, dat elk lid van het gezin dat zo’n enorm verlies heeft geleden, elkaar de ruimte geeft om dit verdriet op haar/zijn eigen manier te verwerken en daardoor juist erg dichtbij elkaar te komen. Vaak zie je in zo’n situatie een verwijdering tussen de gezinsleden.

De dochter die er niet meer is, is bij iedereen heel erg aanwezig en in het boek wordt dat ook benoemd: ‘degene die er niet meer is, is vaak meer aanwezig dan degene die er nog wel is’. Het moet voor de overgebleven dochter derhalve ook een heel dubbel gevoel zijn. Zelf veel verdriet hebben en je zus missen, maar toch ook door willen met je leven en ook weer als jonge vrouw kunnen genieten van dingen in het leven.

Ondanks dat het allemaal heel verdrietig is, wordt het niet pathetisch beschreven.
Een boek dat je pakt, dat je uiteraard (zelf moeder zijnde) ook emotioneert, omdat we als mens toch vaak geneigd zijn te projecteren: wat als mij dit was overkomen.

Ik wens de nabestaanden en vrienden erg veel sterkte in de rest van hun leven en realiseer me dat dit gemis en verdriet nooit overgaat en er altijd zal zijn in de levens van diegenen die Ysabelle moeten missen.

Bedankt voor dit mooie boek en de meerdere invalshoeken, van waaruit het beschreven wordt.

Met vriendelijke groet,
Adele Bouman